Een lange grijparm schept rietstengels met moddervoeten uit ijswater. Vanaf het asfaltspoor waarover ik mijn fiets voortduw, de achterband dun en plat,oogt het kraantje klein.
Met staccato scharnierende gewrichten dumpt de schep zijn dotjes riet rondom tot een heuvellandschap verrijst. Het innerlijk van een sloot keert in gestaag tempo naar buiten.
De machine stapelt heuveltjes tot een berg. Hoger en hoger reikt de top. De sloot ligt er kaal en naakt.
‘Schoon en netjes’, zeggen de mensen.
Een blauwe kogel schiet over het oppervlak. De vogel moet snel zijn met zo’n uiterlijk. De mensen zijn erop uit.
Joke van Vliet 