In de Netflix serie Grimm ontdekt rechercheur Nick Burkhardt dat hij een Grimm is. Ineens is hij in staat de ware geaardheid van zijn medemens te zien. Achter de façade van hun verschijning ontdekt hij mythologische figuren. Gaandeweg blijkt dat het zijn taak is om de harmonie in de wereld te herstellen.
Net als Nick Burkhardt blijk ik zelf ook het vermogen te ontwikkelen om mijn medemens te doorgronden. De eerste keer dat ik deze eigenaardige eigenschap ervoer was in Albert Heijn. Op weg naar de broodafdeling passeerde ik schappen vol piepschuim bakjes gevuld met rode lappen vlees, bleke poten en vleugels van kippen. De doorgang tussen de schappen was vrij nauw en toen een vrouw zich bukte om een paar bakken vlees in haar karretje te laden, moest ik even wachten. Een licht grommen klonk vanuit haar borstkas. Ik meende dat het geluid voortkwam vanuit een hongergevoel maar na beter luisteren hoorde ik onmiskenbaar grommen als van een roofdier. Ik stond stil en bewegingsloos, mezelf bevragend hoe het bijzondere geluid te verklaren was. Het lichaam van de gebukte vrouw trilde inmiddels als een stuk kipdijfilet op een snijplank. Haar derrière was onmiskenbaar geschikt als vleesaanvulling bij een boerenkoolstamppot.
Hoewel ik besefte hoe ongemakkelijk mijn langdurig staren moest aanvoelen kon ik mij toch niet losrukken van de aanblik van haar weke vlees. In gebukte toestand draaide de vrouw haar hoofd opzij. Een hoektand prikte tussen haar lippen naar buiten. Ze staarde naar me met een lege blik. Ik tuurde in haar iris op zoek naar iets van herkenning maar verdween in een zwart, zo diep als van een plas ruwe aardolie. Geschrokken keek ik om me heen op zoek naar steun van mede mensen. Een aantal personen staarde naar mij met eenzelfde lege blik in hun ogen. Ik stapte achteruit met mijn winkelwagentje als een schild voor me. Pas bij de groenteafdeling durfde ik weer adem te halen.
Ik haastte me naar de kassa waar ik zelf mijn inkopen scande. Zegeltjes hoefde ik niet. Ik schoot door de klapdeurtjes en passeerde de schuifdeuren. De frisse buitenlucht en de aanblik van het steegje waar mensen gemoedelijk buggy’s vooruit duwden en tassen op wieltjes voort trokken stelde me gerust. De eigenaar van een brillenzaak, die aan de overzijde in de deuropening stond, knikte naar me. Naast mijn fiets stond een vrouw boodschappen in haar fietstas te laden. Ze klemde een sleutelbos tussen haar tanden. Haar lijf schudde als dat van een natte hond. Haar wenkbrauwen waren vol en zwart. Haar oogwit flikkerde in het zonlicht.
Snel bond ik boodschappentas onder de snelbinders en racete naar huis. Ik sloot de deur achter me en draaide hem op slot. Ik weet niet hoe Nick Burkhard het probleem gaat oplossen maar ik blijf voorlopig even binnen.
Joke van Vliet 