Van al mijn lichaamsdelen houd ik het meest van mijn hoofd. Mocht ik, onder bedreiging van een vuurwapen, de keuze hebben om slechts één lichaamsdeel te behouden, dan kies ik voor dat eivormige lichaamsdeel met twee ogen, twee oren, een neus, een mond en een bal gepureerde hersencellen. Altijd gedacht dat ik voor mijn hart zou gaan maar dat is dus niet zo.
Het is niet dat ik mijn hoofd nou zo mooi vind. Nee, mijn jeugdige schoonheid kavelde af als een rivieroever na de eerste voorjaarsstorm. Mijn haar kleurde van zonnebloemblond naar een kleur die ik ook aantref in het aslaatje onder de houtkachel en mijn slanke hals kreeg de uitstraling van een uitgelubberde panty om een vrouwenbeen. Nee, het is niet uit tevredenheid over mijn beeltenis dat ik mijn hoofd wil behouden maar het gaat mij om de binnenkant.
Mijn hoofd is als een zwembad vol tropische vissen, stuk voor stuk staan zij symbool voor invallen en overpeinzingen die ik heb en die elkaar af en toe ineens treffen. Een dergelijke ontmoeting is als een paring, even opwindend, vol energie. Mijn lichaam draagt mijn hoofd en klaagt nooit, mijn hoofd is de onbetwiste koningin van mijn lijf.
Met ditzelfde hoofd denk ik na over mijn dood en sinds kort, over het beschikbaar stellen van mijn organen of lichaamsdelen voor de wetenschap. Ik kan mij zo voorstellen dat na mijn dood, een student podologie de vergroeiing van mijn kleine teen wil bestuderen en dat een student medicijnen het goedaardig gezwel in mijn schouder wil opereren om zo de handelingen te oefenen. Ik gun deze studenten hun carrière en ik gun de levenden, het voordeel dat ze hier straks van hebben.
Het is niet zeker dat mijn hoofd na mijn dood in Nederland blijft. Er zijn bedrijven die beschikbare lichaamsdelen verhandelen. Van het sterven vind ik het moeilijk te accepteren dat al mijn gedachten er alleen maar waren voor mijzelf en dat ze na mijn dood verloren gaan. Zou het mogelijk zijn dat ze in mijn hoofd achterblijven? Dat ze in die breinmassa blijven bewegen en rondzwemmen en elkaar blijven tegenkomen. Misschien leven mijn gedachtespinsels verder als parasieten en zijn mijn hersenen slechts hun gastvrouw.
Mogelijk hebben ze dan, na mijn sterven, niet in de gaten dat ze inmiddels verscheept zijn naar China als donorhoofd. Wel ervaren ze de kou van de vrieskist waarin ze vervoerd worden en misschien denken ze trager dan normaal. China is het nieuwe Centrum van de wereld. In China houden ze zich niet aan ethische regels over klonen en genetische manipulatie. In China maken ze nu al hiv-loze baby’s door het genetisch materiaal te versleutelen. In China weten ze wel raad met mijn hoofd.
Ik zie de student al voor me die met zijn kleine vingertjes een scalpeermesje tussen mijn frontale voorhoofdskwab steekt en mijn lobi pariëtalis waarna plots zijn lcd scherm van het ECG-apparaat fel oplicht. De student schrikt ervan en onderbreekt zijn proef-operatie. Hij roept zijn docent erbij. Mijn parasiterende gedachten worden ineens zichtbaar in een grafiek en later die dag zullen wetenschappers mijn gedachtespinsels decoderen en mogelijk zelfs publiceren in hun maandelijks wetenschappelijke uitgave. In Europa zullen ze er schande van spreken: “een inbreuk op de privacy van een donorhoofd”, maar de Chinezen zullen zich er niets van aantrekken en zelfs mijn gedachten implementeren in een bevruchte eicel van een Chinees echtpaar. Plots zal een streng van mijn genen met parasiterende gedachten belanden in het hoofd van een beeldschoon Chinees jongetje.
Een aantrekkelijke gedachte, heel opwindend.
Joke van Vliet 