Hoe een scheur geruststellend kan zijn

Vandaag is mijn dochter jarig. Ze is negentien jaar geworden maar het kan onmogelijk waar zijn dat het negentien jaar geleden was dat ik in het ziekenhuis lag te persen in een piepklein verloskamertje. Het was een knappe arts die ik tussen mijn benen door als een poortwachter heen en weer zag ijsberen, handen op de rug, hoofd mooi rechtop. ‘Ga door ga door’,  herhaalde hij, als in een mantra.  Van een verpleegster, gehurkt aan het voeteneinde van mijn bed, zag ik alleen het hoofd boven het matras uitsteken. ‘De baby komt eraan’,  wist zij te melden.  Het gezicht van mijn man vertrok bij het zien van het uitscheuren van mijn poenie, destijds nog  vagina of vulva genoemd.

Tijdens mijn bevalling werd op een verdieping boven ons, wat herstelwerk verricht aan het gebouw.  Steengruis denderde door een stortkoker naar beneden waar het in een container viel. Mijn weeën werden muzikaal ondersteund door het dreunende  geluid van een boormachine. Tussen de weeën door staarde ik naar een  lange scheur in de muur die eindigde in het plafond. De belabberde toestand waarin het gebouw zich bevond werkte geruststellend. Het versterkte de kracht waarmee ik wenste dat het goed zou gaan met mijn kindje. Deze vorm van geruststelling vind je nooit in nieuwbouw. De omstandigheden zijn er te ideaal.

Mijn dochtertje was piepklein en het gevoel van haar warme huid tegen mijn borsten vergeet ik nooit meer. Bij de geboorte van je kind krijg je er een extra zintuig bij. Het is een zintuig dat reageert op de gesteldheid van je kind. Het centrum van je leven verplaatst zich buiten jezelf . De eerste aanraking met je kind voelt alsof je door een hard geluid verdoofd bent en plots weer kan horen.

Ooit las ik in Psychologie Magazine over een BIID-patiënt. Het was een man die zeker wist dat een gedeelte van zijn been niet bij zijn lichaam hoorde. Hij kon tot op de centimeter nauwkeurig aangeven op welke plaats zijn been eraf zou moeten.  Hij bezocht diverse chirurgen om hen te vragen om het gedeelte te amputeren. Geen arts wilde deze ingreep uitvoeren omdat ze de man niet wilden verminken maar deze patiënt voelde zich pas heel wanneer het lichaamsdeel eraf zou zijn. Na de geboorte van mijn dochter, en twee en een half jaar later na de geboorte van mijn zoon, voelde ik mij pas compleet. Net of er al die tijd iets had ontbroken.