In de avond bracht een bezorger grote dozen en in bubbeltjesplastic verpakte buizen. Midden in de keuken liet hij de materialen achter waardoor moeder niet meer bij haar kruidenrekje kon. Na zijn vertrek draaide vader de voordeursleutel twee maal rond en hing deze aan het haakje naast de kapstok. Die avond aten ze een smakeloze maaltijd.
De volgende morgen was het nog donker toen de wekker afliep. In de brief stond dat de werkmannen vroeg zouden komen. Moeder klopte het beddensprei uit, leegde de po en verschoof de plantjes in de vensterbank dusdanig dat ze goed zicht hadden op de toegangspoort van hun woonhofje. Daarna zaten ze in hun stoelen voor het venster en keken naar de spreeuwen die met hun lange snavels in het vet van de vogeltaart pikten. De zon steeg boven de stadsmuren uit maar nog altijd waren de mannen er niet.
Om tien uur stapte een forse donkere man, met in zijn hand een gereedschapskist, het hofje binnen. Eenmaal in de woonkamer gaf hij vader een stevige handdruk en moeder pakte hij zachter beet maar het duurde wel lang voordat hij haar hand losliet. Zijn handpalm voelde glad als de korst van kaas. Hij stripte het plastic van de buizen en sneed het karton. Met gemak tilde hij de zware pijpen van de grond en schroefde deze tegen de wand langs de trap omhoog. Moeder schonk ondertussen kokend water op vers gemalen koffie en legde halve koeken op een schoteltje. Even later zaten ze dicht op elkaar. Zijn knieën waren zo breed als meloenen. ‘Ik interesseer me erg voor politiek’, vertelde hij. De koek verdween in één hap naar binnen. Een tweede bakje koffie hoefde hij niet.
Niet veel later was het zover. Vader moest zijn billen goed aanschuiven en zijn knieën intrekken nadat hij plaatsnam op de stoel. Verrassend krachtig drukte vader de joystick naar rechts. Een rood lampje op de armleuning knipperde en daarna steeg vader langs de buis omhoog. Moeder keek hem na en zei dat ze haar hart vasthield. In de bocht, halverwege de trap kreunde vader en de man spurtte buitengewoon wendbaar opwaarts. Moeder kon niet zien wat er gebeurde.
Voorzichtiger nu, manoeuvreerde de man de liftstoel met vader erop, naar beneden. Vader wreef over zijn pijnlijke knie. ‘Uw man heeft lange benen’, zei de man en viste een hamer uit zijn gereedschapskist. Met een paar ferme tikken sloeg hij de trapleuning los van de wand. Een stuk ijzer vloog door de keuken en sloeg tegen het kruidenrekje. Een potje gevuld met rood poeder spatte uiteen. ‘Zo moet het passen’, zei hij, terwijl hij de afgebroken trapleuning wegmoffelde achter de stofzuigerstang in de hoek. Met het gereedschapskistje in de hand haastte hij zich naar de voordeur. Toen hij merkte dat deze was afgesloten nam hij zelf de sleutel van het haakje en draaide hem twee keer rond. De spreeuwen vlogen op toen de deur open zwaaide. ‘Altijd een gordel omdoen’, riep hij nog, ‘de meeste ongelukken gebeuren omdat mensen hun gordel niet vastgespen’.
Joke van Vliet 