Ik heb je zojuist door het gras, over de stoeptegels, langs de mestvaalt weg gesleept. Je was oneindig veel lichter dan toen je kwam. Twee maanden was je bij ons. Je rook heerlijk toen je destijds arriveerde, kruidig. Mijn handen ruiken nog altijd naar je. Je geboortegrond was het grensgebied tussen Servië en Bosnië. Je naam was Picea Omorika. Als kiemplantje heb je mogelijk de oorlog nog meegemaakt.
We hingen glimmende kralenkettingen en witte haren tussen je takken. Fijne ijzerdraadjes klemden we rond de uiteinden en zo werd je opgetuigd met metalen ballen. Ik zag mijzelf tientallen keren weerspiegeld in deze zilveren bollen en zo wist ik dat ik geen heks was want heksen hebben geen spiegelbeeld. We wurmden een strakke puntmuts over jouw top en wikkelden feestelijk rode tule en groene zijde rond jouw afgesneden wortelstelsel. Tintelende elektriciteitsdraden drapeerden we rondom jouw stam. We hulden je in sterrennevel. Toen de vorst verdween liet je verward al je naalden los.
In de dagen die volgden zag ik je vaker dan dat ik mijn kinderen zag. Toch bleef je een kostganger in mijn blikveld. De ruimte waarin jij stond werd niet van jou. Met een stofzuiger zoog ik je smalle bladschijven op tot uiteindelijk alleen je skelet met stakerige takken overbleef.
In het schilderij sterrennacht van van Gogh flakkeren twee naaldbomen op als zwartgroene vlammen. Van Gogh analyseerde met verftoetsen hun karakter. Hij schilderde niet hun verschijning maar hun persoonlijkheid, zijn schilderij werd een psychoanalyse in verf. Op zijn geboortegrond moet Picea Omorika een vurige boom zijn geweest die zich vol levenslust uitstrekte naar de hemel maar in ons huis leefde hij als een panter in een kooi. Met weemoed moet hij teruggedacht hebben aan zijn jeugd, tijdens de oorlog. Soms is het beter om niet gezien te worden.
Joke van Vliet 