Toen God op 29 september 2000 door een gat van bijna 29,9 miljoen vierkante kilometer in de ozonlaag keek, realiseerde hij zich dat zijn experiment was mislukt. Hij had achteraf spijt dat hij slechts zes dagen voor zijn proefneming had uitgetrokken en zijn advies ‘Wees vruchtbaar en word talrijk’ vond hij achteraf pathetisch. Liefst zou hij het hele aardbolletje afspoelen met schoon water maar dat was nergens te vinden.
In 2003 keek hij nogmaals door het gat. Misschien had hij achteraf toch beter alleen Eva kunnen maken. Ook had hij niet na elke schepping moeten roepen dat ‘het goed was’. Dat kon hij per slot van rekening toen nog helemaal niet inschatten.
Zijn oog viel op een meisje dat over een zandpad slenterde. Om haar beter te kunnen zien duwde hij het wolkendek aan de kant en blies met een zwakke oostenwind haar haren opzij. Ze bukte zich en raapte een kever op die op zijn rug in het zand lag. Het grote insect klauwde zes pootjes in de lucht en klapperde met zijn kaken. Het meisje raapte een stokje op en hield het behulpzaam tussen zijn pootjes. De kever haakte zich vast aan het stokje en kroop naar de top, klapte zijn voorvleugels omhoog en vloog weg. Het meisje keek hem na. God zuchtte en reikte nog een maal zijn hand uit naar de aarde. Hij nam een rib uit het lijf van een hert. ‘Dit wordt jullie laatste kans’, fluisterde hij en vormde uit het rib een meisje. Hij noemde haar Greta Thunberg.
Joke van Vliet 
Een verhaal van een dergelijke aangrijpende eenvoud vind ik ook dat van de Vlaamse schrijver Felix Timmermans als hij het volgende vertelt: In den beginnen speelden de engelen prachtige muziek in de hemel. Maar to God op een keer naar beneden keek en zag wat een rommel de mensen ervan gemaakt hadden, greep hij de muziek van de standaards en scheurde die in duizend stukjes en strooide het uit over de Aarde. En nu zegt iedereen die zo’n snippertje gevonden heeft: “wij hebben de ware muziek der engelen”. En dat is ook zo. (mijn toevoeging)
LikeLike