Via marktplaats kocht ik een reproductiestatief. Ik reisde naar Groningen om het ding op te halen. Het adres van de verkoper bestond niet volgens mijn navigatie. Wel vond ik de straatnaam op Google-maps. Toen ik vlakbij was viel mijn telefoon uit en reed ik verder op gevoel. Ik vond het huis achter een dijk. De verkoper stond al klaar op zijn buitenterras. Naast hem kroop een zwarte kat met een witte buik over de nog vochtige tuintegels. De man stond erbij alsof hij iets verloren had maar nog niet de reikwijdte van het verlies kon overzien. We daalden trappen af naar een kelder. Daar stond het statief. Het was oud en stoffig, hij had er geen lapje over gehaald. Een hoekje van de grondplaat was kapot. Hij drukte de bijbehorende lamp armatuur in mijn handen en schakelde de verlichting aan. Een fel licht verblindde mij en ik wankelde.
‘Zoals je ziet werkt het naar behoren,’ zei hij.
Haastig ging hij me voor, de trappen weer op, naar mijn auto om het ding in te laden. Pas nadat ik de achterklep dichtsloeg werd hij rustiger. In de keuken drukte hij de waterkoker aan om thee te maken. Hij vulde twee glazen. We deden samen met een zakje.
‘Ik ben net gescheiden,’ zei hij, ‘we verkopen het huis.’
‘Jee, dat is niet niks,’ zei ik.
Op tafel lag een vertaling van La Divina Commedia van Dante Alighieri. Hij zag dat ik ernaar keek en haalde het boek uit de kartonnen box.
‘Het werk bestaat uit 14.000 verzen,’ zei hij.
Ik bladerde er doorheen. Een eindeloze reeks van 3-regelige strofes in kettingrijm. In het eerste deel daalt Dante af naar de hel.
Juist midden op de reistocht van ons leven
zag ik mij in ‘n donker woud verloren,
daar ik van ’t goede pad was afgeweken.
De kat kroop door een luikje de keuken binnen en liet zich voor de voeten van de man op haar rug vallen, klaar om geaaid te worden. Ik dacht eraan dat ik dat ook wel eens zou willen, met gesloten ogen op mijn rug gaan liggen in de overtuiging dat iemand mij liefdevol zal kriebelen.
‘Ik ga daar wonen.’ Hij wees naar een weilandje verderop.
‘Ik kan je net zo goed even de bouwtekeningen laten zien,’ zei hij en ging me voor naar de woonkamer met uitzicht op de bouwgrond. Hij bladerde door een mapje met computeruitdraaien van zijn toekomstige huis.
‘Een hol,’ zei hij twee keer, ‘Ik ga in een hol wonen.’
De woning zou gedeeltelijk onder een schuine helling van gras en zand komen te liggen. Het zal een berg worden met een huis erin.
En zie, bij de aanvang ongeveer der steilte
stond daar ‘n slanke en uiterst vlugge panter,
wiens leden een gespikkeld vel bedekte.
De kat sprong op schoot en krulde zijn nageltjes in zijn buikvet. Hij kromp ineen maar deed niets. Misschien was dat het, wat zijn vrouw liever had gewild. Een man die de kat verjaagt.
En niet alleen week hij niet uit mijn ogen,
maar bleef zo koppig mij de weg versperren,
dat ’k meer dan eens mij omkeerde om te vluchten.
Ik stond op en gaf hem een hand. Ik zei dat we elkaar wel mochten. Geen idee waarom. Misschien omdat we allebei in ‘n woud verloren waren.
Dante Alighieri vertaald door Kops, P. (1929). Goddelijke komedie. Utrecht: De Torentrans.
Joke van Vliet 