Ik ben zo blij
Ik kan alleen niet zeggen
wat het is. Niet fluisteren,
niet mompelen.
Zou ik het delen
dan zou het kenteren,
uiteenvallen, verbrokkelen,
kapseizen.
Juist door niets te zeggen
gloeit het, vol van mogelijkheden
als een hemelruim, kosmos,
onmetelijk.
Ik heb geen idee tot hoever het reikt
Graag zou ik erover dichten, losse flodders,
staartsterren, een notitie op een
snippertje papier.
Oh, een knop waaruit tere blaadjes
naar buiten puilen.
Nee, beter beteugelen, zwijgen,
bakeren.
Joke van Vliet 