Magna Veldhuysen
Een kort verhaal schrijven, hoe doe je dat?
Wie echt wil weten hoe het moet, kan niet om “Wanneer de herten komen” van Joke van Vliet heen.
De karakters van de personages worden zo treffend beschreven, dat je het gevoel hebt ze persoonlijk te kennen. Je voelt met ze mee alsof ze je eigen vriend of kind zijn en lijdt mee met hun worsteling met het leven en met onveilige gezinssituaties. Je gaat van ze houden en je zou ze willen helpen te krijgen wat ze verlangen; gezien en erkend worden, begeerd worden, gerespecteerd worden. Je voelt hun pijn als het verlangen onvervuld is.
De verhalen zijn zo beeldend geschreven, dat je de bladeren in de tuin ruikt waarin een hinde verschijnt aan de man die net zijn vrouw verliet.
Je voelt de fysieke en mentale pijn van het jongetje dat als proefkonijn door zijn stiefvader getatoeëerd wordt: “Je moet sterk zijn” zegt ze, “ net zo sterk als je nieuwe vader’ .
Je wordt onpasselijk bij het beeld van het mutsje van de vuilnisman die naar de kapper gaat: “De dood die uit je schedel groeit is een vuile grap.”
Je ruikt de mix van moedermelk en rottend vuilnis…
In elke verhaal wordt de spanning opgebouwd. Je wilt doorlezen, weten of het goed afloopt voor de hoofdpersonen. Maar garanties zijn er niet. Aan het einde van een verhaal is er voor de lezer vaak nog ruimte over om het in te vullen. “Ik ben al aan het verstijven, denkt ze, terwijl ik nog alles hoor en zie.”
De schrijfster heeft een fantasie om jaloers op te zijn. Ze creëert werkelijkheden die onvoorstelbaar lijken en toch niet onmogelijk zijn. De mens is voor de mens een wolf.
Zo schrijf je dus een goed kort verhaal! Dit wil je lezen.
Joke van Vliet 