Pleur op!

De lucht was doortrokken van vocht waardoor de weilanden rondom onze boerderij glazig oogde. Vandaag zou ik de vissenkom kapot tikken waarin ik rondzwom. Ik wuifde de kinderen na die op hun fietsen een spoor trokken door het zand, bevrijdde de kippen uit hun nachthok,  prikte wat stro op de hooivork voor de geiten en at zelf twee broodjes. Daarna nam ik de jerrycan gevuld met benzine mee naar buiten en klom op de tractor.

De zitting was hoger dan ik verwachtte. Gelukkig stak de sleutel nog in het contact. Ik draaide deze rond op eenzelfde manier zoals ik de auto startte en het werkte. De wagen trilde. Ik schakelde met het pookje in de eerste versnelling en duwde het gaspedaal in. Iets te stevig waardoor ik naar voren schoot maar al snel lichtte ik mijn voet iets op en reed in een mooi tempo over het zandpad. Het voertuig schudde dusdanig dat ik voorzag dat ik nog behoorlijk last van mijn zitvlees zou krijgen. Ik schakelde door, moeilijk was het niet.

Ik jakkerde naar de oprit van de snelweg. Hele stukken tikte ik de 110 aan. Bij Amersfoort leegde ik de jerrycan in de benzinetank. Vlak daarna begon het hevig te regenen. De ruitenwissers klapte heen en weer maar het water droop over de voorruit waardoor ik toch bijna geen zicht had. Alleen de witte strepen op het wegdek boden houvast. Verschillende malen toeterden vrachtwagens naar me of ze seinden met hun koplampen maar ik reed gewoon door tot ik rond vier uur Den Haag bereikte. De lucht was geklaard en toen ik Madurodam passeerde scheen zelfs een zonnetje.

Ik volgde de verkeersborden richting Centrum. Mensen stonden stil om naar me te kijken. In Den Haag zie je niet vaak een landbouwwagen. Soms stuurde ik rakelings langs een geparkeerde auto maar steeds ging het net goed. Via de Mauritspoort draaide ik het Binnenhof op. Tot mijn grote geluk vertrok er juist een ministerwagen waardoor de paaltjes die de toegang blokkeerden wegzonken in het wegdek en ik er vol gas, eerder dan de verbouwereerde chauffeur, overheen reed. Onmiddellijk spreidde ik de bomen van de veldspuit en activeerde de verstuivers. Stevige windvlagen stuwden de Glyfosaat over het plein in de gezichten van de toegesnelde agenten. Ik stuurde de wagen in lange banen over het Binnenhof, precies zoals ze rond mijn huis met de tractor doen. Vanuit mijn ooghoek zag ik ineens onze minister-president uit zijn torentje komen. De slippen van zijn colbertjasje wapperden vrolijk op door de wind. Het gif waaide in zijn gezicht.

‘Het geeft niet,’ riep ik hem toe, ‘Het is toegestaan, het is maar Roundup.’

‘Doe eens normaal, man!’ riep hij terug. Hij spoorde de agenten aan om in te grijpen. Snel nevelde ik nog het restant over het plein en reed vol gas de poort uit.

‘Pleur op,’ hoorde ik nog achter me.

Op de terugweg tikte ik de 120 aan en pas om elf uur was ik weer thuis.